Μπορεί κάποιος που πήρε 9 στις πανελλήνιες να γίνει φυσικός; Μπορεί κάποιος με 6 στις πανελλήνιες να γίνει πληροφορικάριος; Τέτοιες ερωτήσεις κάνει η υπουργός Παιδείας Κεραμέως προωθώντας την νέα Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής, η οποία αποκλείει αυτούς τους μαθητές από τα ελληνικά πανεπιστήμια. Το ίδιο και όσοι την υποστηρίζουν.

Το αν κάποιος μπορεί να γίνει φυσικός, πληροφορικάριος, ή ο,τιδήποτε άλλο, το αποφασίζει το πανεπιστήμιο και οι καθηγητές πανεπιστημίου μέσα από το μάθημα στο πανεπιστήμιο. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσα στο πανεπιστήμιο και όχι πριν (άραγε, πόση σχέση έχουν οι πανελλήνιες με την ακαδημαϊκή γνώση και επιστήμη;). Η Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής απλά αποκλείει μαθητές από την εισαγωγή στα πανεπιστήμια και έτσι μειώνει τον ρόλο του πανεπιστημίου να βάζει αυτό τα κριτήρια για το ποιος πραγματικά μπορεί να γίνει επιστήμονας και το αν πραγματικά έχει ασχοληθεί και έχει γνώση μιας επιστήμης.

Και φυσικά η Ε.Β.Ε. δημιουργεί την απαραίτητη πελατεία στα κολλέγια, τα οποία δεν τα αφορούν αυτοί οι αποκλεισμοί. Η κυβέρνηση, από την άλλη, μιλάει για αναβάθμιση των Ι.Ε.Κ., που είναι κάτι πολύ σωστό, αλλά είναι άσχετο θέμα. Όταν μιλάμε για όσους μαθητές θέλουν να φοιτήσουν σε πανεπιστήμια η κυβέρνηση πετάει την μπάλα στην εξέδρα.

Γιατί όμως τόσος κόσμος υποστηρίζει τόσο φανατικά την Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής με το επιχείρημα «Δεν γίνεται με το 6 στις πανελλήνιες να βγαίνεις επιστήμονας». Οι περισσότεροι που το λένε αυτό είναι επιστήμονες και οι ίδιοι. Ίσως, ένας λόγος για τον οποίο το λένε αυτό είναι ότι θεωρούν ότι πλήττεται η ταυτότητά τους. Αν κάποιο άτομο πέρασε π.χ. στο φυσικό τμήμα όταν αυτό είχε βάση 17.000 μόρια και τώρα έχει 12.000, τότε νοιώθει ότι μειώνεται η αξία αυτού του ατόμου και το κύρος του. Νοιώθει ότι απειλείται. Φαντασιώνεται ότι όσο πιο δύσκολα περνάει κάποιος στην σχολή στην οποία μπήκε αυτός πριν 20 χρόνια, τόσο πιο έξυπνος εμφανίζεται αυτός τώρα αναδρομικά και τόσο περισσότερο κύρος έχει. Αντιμετωπίζει, λοιπόν, την επιστήμη σαν κλειστό κλαμπ, που όσο πιο δύσκολα μπαίνεις, τόσο πιο καλό το κλάμπ.

Φυσικά και δεν σκέφτονται όλοι οι επιστήμονες έτσι. Η επιστήμη δεν είναι κλαμπ, ούτε αδελφότητα. Η επιστήμη δεν αναπτύσσεται με αποκλεισμούς και άβατα, αλλά με συμπερίληψη. Η επιστήμη δεν αναπτύσσεται με τον ανταγωνισμό της αγοράς, αλλά με την συνεργασία. Η ακαδημαϊκή λειτουργία γίνεται με κριτήρια γνώσης, και όχι μάχης όλων εναντίων όλων.

Το πανεπιστήμιο δεν φοβάται μαθητές που έγραψαν 9 ή 6 στις πανελλήνιες, οι οποίες δεν έχουν σχέση με το ακαδημαϊκό περιβάλλον και έχουν ελάχιστη σχέση με την ακαδημαϊκή γνώση και επιστήμη. Το πανεπιστήμιο φοβάται μόνο την κυβέρνηση που το υποχρηματοδοτεί και δεν το αφήνει να αγκαλιάσει όλους τους μαθητές όσους έχουν πραγματικά όρεξη να ασχοληθούν, με τις υποδομές και το προσωπικό που αυτό χρειάζεται. Και η κυβέρνηση φοβάται τον δημοκρατικό χαρακτήρα του πανεπιστημίου, γιατί αναδεικνύει πόσο λίγο δημοκρατική είναι η ίδια. Η επιστήμη εξ ορισμού δεν εμπεριέχει αποκλεισμούς, αλλά η σύγχρονη κοινωνία έχει αποκλεισμούς που κυβέρνηση προσπαθεί να τους διευρύνει, να τους φυσικοποιήσει και να τους επιβάλει και στην εκπαίδευση.

*Μαθηματικός

https://www.alfavita.gr/