Ανέκαθεν ήμουν υπέρμαχος της δημόσιας παιδείας. Αποφοιτώντας από ένα δημόσιο και μάλιστα κακόφημο σχολικό συγκρότημα, την Γκράβα και συνεχίζοντας σε ένα επίσης δημόσιο και κακόφημο πανεπιστήμιο, το Πάντειο, θεωρούσα πως η παιδεία που έλαβα -γιατί άλλο παιδεία και άλλο εκπαίδευση-, δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από ένα ιδιωτικό «μαγαζί».

Ένα «μαγαζί» μέσης εκπαίδευσης που το δικαίωμα γίνεται πολυτέλεια, η γνώση πληρώνεται και μάλιστα αδρά και το παιδί στερείται βασικές εμπειρίες που αργότερα θα τις βρει μπροστά του.

Εκτός από τις αγαπημένες κοπάνες (ναι, και σε αυτό έχουν δικαίωμα οι μαθητές, άλλωστε είναι το μόνο που θυμόμαστε οι περισσότεροι από τα μαθητικά μας χρόνια), το παιδί, σύμφωνα με παιδοψυχολόγους, πρέπει να μεγαλώνει σε ένα κοινωνικό περιβάλλον που θα συναντήσει και αργότερα στη ζωή του, χωρίς να είναι υπερπροστατευμένο από όλους και όλα. Δεν εννοούμε βέβαια να κάνει παρέα με εγκληματίες σε καταγώγια για να γίνει ώριμος. Απλά, να συναναστρέφεται με παιδιά που ενδεχομένως να μην είναι από πλούσιες οικογένειες, να είναι διαφορετικής υπηκοότητας ή διαφορετικού πολιτισμικού υπόβαθρου.

Βέβαια, ένα ιδιωτικό σχολείο έχει apriori τις καλές υποδομές που εγώ σνόμπαρα, γιατί ως γνωστόν όσα δεν τα φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια. Τα σπασμένα τζάμια της Γκράβας, οι χαλασμένοι υπολογιστές –όταν υπάρχουν-, η έλλειψη κιμωλιών, σφουγγαριών, μέχρι και… πορτών ενίοτε, είναι ίδιο και το αυτό με τα γυμναστήρια, τους φρεσκογυαλισμένους πίνακες και τα πεντακάθαρα θρανία του ιδιωτικού.

Επίσης, το ιδιωτικό σχολείο έχει ακόμα ένα βασικό προσόν, που στις μέρες μας είναι φοβερό προνόμιο: ΒΙΒΛΙΑ. (Μάλιστα, υπάρχουν φήμες πως κυκλοφορεί εδώ και καιρό το ανέκδοτο στους διαδρόμους των φλώρων ιδιωτικόπαιδων, όπου σε μια υποανάπτυκτη χώρα στο εξωτερικό λέει η μαμά στο παιδί: – Αμπτούλ, διάβασε τα μαθήματά σου! Στην Ελλάδα τα παιδάκια δεν έχουν βιβλία!.)

Όταν όμως

-η έλλειψη βιβλίων φτάνει σε ποσοστό μέχρι και το 60%

-οι συγχωνεύσεις των σχολείων γίνονται η μία μετά την άλλη με αποτέλεσμα τη δυσλειτουργία πολλών σχολικών μονάδων

-οι σχολικές βιβλιοθήκες καταργούνται ή περιορίζονται

-η ενισχυτική διδασκαλία σταματά με αποτέλεσμα την «εγκατάλειψη» των αδύνατων μαθητών που αδυνατούν να πληρώσουν φροντιστήρια

-ο αριθμός των μαθητών σε μια τάξη συνεχώς αυξάνεται με την απώλεια οργανικών θέσεων εκπαιδευτικών

-και η δημοτική αρχή αδιαφορεί στην αντιμετώπιση πρακτικών προβλημάτων συντήρησης και λειτουργίας του σχολείου, τότε οι αμπελοφιλοσοφίες περί ιδιωτικής και δημόσιας παιδείας καταρρέουν.

Αυτό είναι το δημόσιο σχολείο. Να το χαιρόμαστε.

Γράφει η  Ηλέκτρα Αλευρίτη
για: topontiki.gr